Depresja poporodowa jest schorzeniem dość powszechnym, spotyka od 10 do 20% kobiet, niestety choroba ta jest niezwykle rzadko wykrywalna. Nawet 75% kobiet po porodzie odczuwa smutek i ciężar psychiczny, jest to całkowicie normalne, strach przed nową sytuacją. Jednak jeśli nie odczuje ona wsparcia, to stres może przerodzić się w poważny problem. Szacowane jest, że aż około 50% kobiet zmagających się z depresją poporodową nie zgłasza się do lekarza.

Depresja poporodowa – jak z nią walczyć?

Może się ona rozwinąć od kilku do nawet kilkunastu tygodniu po porodzie. Pomoc osób najbliższych jest niezwykle istotna w tej sytuacji, zarówno podczas diagnozy schorzenia jak i w dalszym procesie leczenia.

Wiele osób nie zna prawidłowych objawów powyższej depresji a kieruje się jedynie stereotypami. Warto zapoznać się z nimi, aby móc w porę zareagować.
Przede wszystkim brak partnera, wsparcia bliskich i osamotnienie, brak oparcia w rodzinie, niestała sytuacja zawodowa – to najczęstsze przyczyny owej depresji. Kobieta osamotniona, pozostawiona samej sobie przywołuje do siebie depresyjne myśli, z którymi często nie ma kto jej pomóc.
Ciężki i długotrwały poród, niespodziewane komplikacje, ogromny ból, to także bardzo powszechne przyczyny załamania psychicznego. Następuje wówczas frustracja, niechęć. Często to inne kobiety nieświadomie źle nastawiają przyszłą mamę do macierzyństwa. Serwują przerażające historie, negatywne emocje, opowieści o nieprzespanych nocach i braku wsparcia. Kobieta wówczas, przytłoczona nadmiarem negatywnego spojrzenia na ten jakże piękny okres sama nieświadomie się do niego uprzedza. Jeśli już do tego dojdzie, w skrajnych przypadkach może nastąpić także nienawiść do malucha, obwinianie go o sytuację.

Częste przypadki

W depresję poporodową popadają często kobiety chorujące już wcześniej na depresję, lub zaburzenia lękowe. Często spotyka to także bardzo młode matki, zachodzące w niechcianą ciąże. Panuje powszechna opinia publiczna, iż młoda mama jest czymś złym i wstydliwym – przez co nawet młode dziewczyny, które planowały ciąże utwierdzają się w przekonaniu, że jednak mógł być to błąd i zbyt pochopna sytuacja. W ciężkiej sytuacji mogą znaleźć się także kobiety, które po urodzeniu dowiadują się o nieuleczalnej chorobie maleństwa. Jest to zazwyczaj druzgocąca wiadomość, jednak nie jest to koniec świata. Należy spoglądać na pewne niepełnosprawności jak na wyzwanie i nowy cel życia, a nie załamanie i strach. Wówczas szczególnie potrzebne jest wsparcie zarówno partnera, jego rodziców jak i rodziców kobiety. Znajomi, przyjaciele powinni okazywać wsparcie, lecz nie traktować tego jakiś problem samej kobiety.

Jeśli zauważymy depresyjne myśli u młodej mamy należy jej jak najszybciej pomóc – im szybciej tym lepiej. Należy okazać wsparcie, zrozumienie. Przede wszystkim nie obwiniać jej, nie wywoływać poczucia winy. Leczenie łagodnych przypadków depresji poporodowej polega na zastosowaniu psychoterapii, edukacji i wsparcia psychologicznego, w przypadkach zdecydowanie cięższych stosuje się dodatkowo leki przeciwdepresyjne. Najcięższe, rzadkie postaci depresja poporodowa wymaga leczenia w warunkach szpitalnych.